Հեռավար դասերը իսկական խառնաշփոթ են ստեղծել հատկապես ավագ սերնդի ուսուցիչների համար։ Գոհար Պողոսյանը հայոց պատմություն է դասավանդում Ալավերդու թիվ 2 հիմնական դպրոցում։ Պատմում է, որ ամբողջ օրը համակարգչի առջև անցկացնելու մտքից չէր կարողանում քնել, ու եթե հարսը չօգներ, ապա գործից հաստատ գլուխ չէր հանի․ ուսուցչուհին համացանցում փոքրաթիվ գործիքների է տիրապետում։

Եթե շատ ուսուցիչների համար հեռավար դաս անելը բարդ է՝ համակարգչին չտիրապետելու առումով, ապա ոմանց համար այն գրեթե անհնարին է՝ աշխատանքի առանձնահատկությունից ելնելով։ Նարինե Մուրադյանը հոգեբան է։ Նա դպրոցում հիմնականում աշխատում է կրթության առանձնահատուկ պայմանների կարիք ունեցող երեխաների հետ, որոնց համար հեռավար դաս կամ պարապմունք կազմակերպելը սովորական դասապրոցեսից շատ է տարբերվում։

«Հեռավար ուսուցումը թեպետ լիարժեք արդյունք չի ապահովել, բայց գոնե 70 %-ով կարողացել ենք կազմակերպել դասապրոցեսը»,- ասում է թիվ 2 դպրոցի տնօրենն ու հավելում, որ ստեղծված իրավիճակը նաև դրական կողմ ուներ՝ այն փորձառություն տվեց ուսուցիչներին՝ հետագայում առկա ուսուցումը նաև հեռավար դասերով լրացնելու համար։

Արմինե Օսյանի երկու որդիները՝ Արենն ու Արմենը, դասերին լիարժեք մասնակցել չեն կարողացել։ Համակարգիչ չունեն։ Դասերից հետ չմնալու համար բարեկամներն են նրանց սմարթֆոն նվիրել։ Իսկ տանը ինտերնետ ունենալու հարցում Վորլդ Վիժն կազմակերպությունն է աջակցել։ Բայց հեռախոսի սահմանափակ հնարավորությունների պատճառով հնարավոր չի եղել ծրագրեր ներբեռնել։ Արդյունքում երեխաներից ավագը՝ Արմենն է կարողացել միայն դաս անել, այն էլ՝ մեկ առարկա։

Լսելով սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաներին սարքավորումներով ապահովելու տարբեր ծրագրերի մասին՝ Արմինե Օսյանը դիմել է իրենց դպրոցի տնօրենին։ Տնօրենն էլ՝ Լոռու մարզպետարան։ Մինչև այսօր, սակայն, որևէ պատասխան չեն ստացել։ Դպրոցահասակ երկու երեխաների մայրը, նոր ուսումնական տարին դեռ չսկսած, արդեն անհանգիստ է, որովհետև սեպտեմբերից կրկին հեռավար դաս անելու դեպքում իր երեխաները պարզապես կզրկվեն կրթության հնարավորությունից։

Նանե Մելիքսեթյանը Ալավերդու թիվ 2 հիմնական դպրոցի 2019-2020 ուստարվա շրջանավարտներից մեկն է։ Կորոնավիրուսի համավարակի պատճառով հեռավար ձևաչափով անցկացվող դասերին պարտաճանաչ կերպով մասնակցել է, բայց մի շարք դժվարություններ է ունեցել։ Նախ՝ հոգեբանական, որովհետև ինքը, քույրը և մանկավարժ մայրը տարբեր սենյակներում մի քանի ժամ շարունակ դաս են արել և միայն օրվա երկրորդ կեսին միմյանց «հանդիպել»։

Դպրոցն ավարտելուց հետո էլ Նանեն անորոշության մեջ է․ դեռ չգիտի՝ ինչպե՞ս է ավագ դպրոց ընդունվելու, ինչպե՞ս են դասերը կազմակերպվելու։ Եվ այն միտքը, որ հնարավոր է սեպտեմբերին նույնպես դասերը օնլայն լինեն, աշակերտին շատ է անհանգստացնում։

Հայաստանի Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարությունում ներկայում տարբերակներ են քննարկվում՝ սեպտեմբերին դասերը հեռավար անցկացնելու դեպքում խնդիրները բացառելու ուղղությամբ: Իսկ մինչև այդ, նախարարությունը նախաձեռնել է օգոստոսին լրացուցիչ դասընթացներ կազմակերպել հանրակրթական դպրոցների հեռավար ուսուցումից դուրս մնացած երեխաների համար: Հիմա հավաքագրվում են մասնավորապես մարզերում բնակվող երեխաների տվյալները, որոնք պիտի մասնակցեն դասընթացներին: Դասընթացների կազմակերպման ձևաչափը կախված է տվյալ ժամանակահատվածում երկրում տիրող համաճարակային իրավիճակից: Ըստ նախարարության տեղեկատվության՝ տեխնիկական սարքերի անհասանելիության պատճառով աշակերտների 15-20%-ը չի կարողացել մասնակցել հեռավար դասապրոցեսին:

Այս խնդիրն առկա է ոչ միայն Հայաստանում, այլև ամբողջ աշխարհում: Հունիսի 9-ին ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը հաղորդագրություն է տարածել՝ «Հեռավար ուսուցման անհավասար հասանելիությունը սպառնում է խորացնել կրթական գլոբալ ճգնաժամը» վերնագրով։ Եվ քանի որ գրեթե 1,2 մլրդ դպրոցականներ շարունակում են տուժել դպրոցների փակումից, կորոնավիրուսային համավարակի բերումով առերեսվելով հեռավար ուսուցման դժվարությունների հետ, ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը նախազգուշացնում է, որ գործիքակազմի և տեխնոլոգիաների անհամաչափ բաշխումը սպառնում է խորացնել համաշխարհային կրթական ճգնաժամը: