«Համայնքների խոշորացումը եղավ մի այնպիսի իրավիճակում, երբ բնակիչների զգալի մասը դեմ էր դրան։ Իսկ գյուղապետերը, որոնք վարչական ներկայացուցիչ էին դառնալու, համոզում էին ժողովրդին, որ խոշորացումը լավ է՝ իրենք իսկ չհավատալով գործընթացին։ Սա արդեն պրոցեսի արդյունավետությանը խանգարող հանգամանք էր։ Թե՛ ընթացակարգերի ներդրման մասով, թե՛ տվյալ դեպքում համայնքին բացատրելու առումով պրոցեսը մասնակցային չի եղել։ Խոշորացման օգուտներն իրականում ավելի շատ պետք է լինեին, քան վնասները, բայց հակառակն է»։

«Միավորված համայնքը նույնիսկ ամենավատ ավագանու, համայնքի ղեկավարի ու աշխատակազմի պարագայում ավելի վատ չի կարող լինել, քան մինչև խոշորանալն էր։ Խոշորացումից դժգոհում են հիմնականում նախկին համայնքապետերը, որոնք այսօր դարձել են վարչական ղեկավարներ։ Նրանք են սաբոտաժ անում ռեֆորմը, որովհետև, կորցնելով լծակներն ու բյուջե չունենալով, դժգոհ են: Տեղական իշխանությունը սոցիալական հիմնարկ չի: 2019-ին բոլոր 502 համայնքներին պետության կողմից տրվող դոտացիան 50 միլիարդի չափով գումար է եղել, որը բաժանվել է միավորված և չմիավորված համայնքների միջև: Հիսուն միլիարդը քիչ փող չի, որի մի մասը փոշիացել է չխոշորացված համայնքներում»:

«Համայնքների խոշորացումը շարունակվելու է։ Մենք հիմա մեխանիզմներ ենք սահմանում, որ դա լինի ոչ թե հրամայական, ստիպողաբար, այլ՝ գիտակցված։ Այսինքն, ժողովրդին հնարավորություն կտրվի հանրաքվեի միջոցով «այո» կամ «ոչ ասել խոշորացմանը»։